Blueshappening Zelzate #15 Festival Grote Markt Zelzate (10-08-2019) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info club: Kanaalblues info band: The Snowmonkeys (B/F) - Low Society (US/B) - Nico Duportal & The Sparks (F) - BB & The Blues Shacks (D) © Rootsville 2019

Al jaren is de Blueshappening in Zelzate, bij mijn vriend Ivan, één van de vaste waarden op mijn blueskalender. Kleinschalig, sympathiek en steeds met een programma voor elk wat wils. En voor het geld moet je het ook niet laten, want de toegang is gratis. Al veel waard in deze barre tijden. Met de wind in de zeilen dus richting Zelzate, waar we tal van bekenden mochten begroeten. Voor deze 15de editie was er al van in den beginne veel volk komen opdagen dus dat beloofde.

De openers voor dit jaar waren de jongens van The Snow Monkeys. Drie Belgen met Steve Maas op gitaar en vocals, Davy Bossuyt op de bas, Thierry Stievenart op drums en de verloren Fransman Alexandre Acs op gitaar. Al deze rakkers hebben hun sporen gedurende de jaren verdiend bij tal van bluesbands en brengen ons een portie recht-voor-de-raapse-blues  dat staat als een huis. Deze “Sneeuwapen” verbazen iedereen. Vandaag in het gezelschap van een “mistery guest” en dat was niemand minder dan Patrick Cuyvers op de toetsen.

Goede set, niet honderd ten honderd onder de bluesnoemer te zetten ondanks songs als ‘King Bee’, ‘My Babe’ of ‘Walkin The Dog’. Een potige set dat wel, met ‘Messin With The Kid’ of ‘All Along The Watchtower’. Persoonlijk kreeg ik het niet warm of koud van maar alvast goed en stevig genoeg om de dag in te zetten.

Mooie affiche zoals reeds gezegd met Low Society als tweede naam. Dit is een band naar mijn hart, al verschillende malen gezien maar steeds onder de indruk. Uit Memphis TN, Mandy Lemons het podiumbeest met een dijk van een stem die soms doet denken aan Janis Joplin . Aan haar zijde hebben we super gitaarslinger Sturgis Nikides die  geruime tijd samen toerde en opnames maakte met John Cale ( Velvet Underground ) . Op hun Europese tournees worden ze steevast bijgestaan op bas door Jacky Verstraeten en op drums door Bart De Bruecker .

Een zeer speciale act die je naar de strot grijpt ! Ondertussen al 3 cd’s achter hun naam staan, dus kwaliteit verzekerd. Echter was het vandaag hun dagje niet. Klank stond niet echt goed en ik mistte de vonk die de vlam in de pan zou doen slaan. Goed met ‘Ain’t No Grave To Keep My Body Down’, ‘Long Black Limousisne’, ‘Sanctified’ of de ‘Raccoon Song’ maar iets te uitgerokken , wat langdradig misschien zoals de versie van ‘Give Me Back My Wig’ die er niet uitkwam zoals het moest. Ik bleef op zoek gaan naar de animo die ik van de band zo gewoon ben en ik moest wachten tot het eind met John Prine’s ‘Angel From Montgomery’ om die vonk te vinden. Ook de aanwezigheid van Bert Descamps op harmonica veranderde niets aan het geheel. Beetje een gemiste kans maar zoals ze zeggen na regen komt zonneschijn en iedereen heeft al eens een mindere dag.

Voor het aantreden van de volgende band, werd door de medewerkers en bestuur van de gelegenheid gebruik gemaakt om op deze 15de editie, bezieler van het gebeuren Ivan Bonne in de bloemetjes te zetten. Ivan houdt er mee op maar de opvolging is verzekerd. Hij nam, geëmotioneerd de honneurs waar. Merci Ivan voor de 15 fijne edities en al de optredens die gedurende het jaar werden op poten gezet.

Iets volledig anders nu, met de nieuwe band van onze vriend Nico Duportal & The Sparks uit “la douce France”. Nico Duportal is afkomstig uit Duinkerken en is een fantastische gitarist met een heel aangename stem die wanneer hij zingt niet doet vermoeden dat hij Fransman is . Grote invloeden van o.a. Jimmie Vaughn , Ray Charles , Luther Allison of Matt Guitar Murphy maken hem uniek . Hij is een graag geziene gast op talloze festivals en is hier in Zelzate meer dan op zijn plaats mijn gedacht.

Met zijn nieuwste project brengt hij een prachtige mix van R&B, vroege soul ,rocking gospel, country en Tex mex met een rauw randje . Nico heeft een stevige back-up met Olivier Cantrelle op toetsen, Antoine Pozzo aan de bas, Pascal Mucci op drums en voor de gelegenheid brengt hij ook zijn twee blazers mee, met name Alexis Bertein aan de baritone sax en Sylvain Téjerizo op tenor sax.

En beste vrienden dat noem ik dus nog een optreden om duimen en vingers af te likken. De perefecte muziekmachine, zonder hoekjes en kantjes, perfect afgerond, perfect op elkaar ingesteld. R&B, blues en soul met grote “S” en af en toe een vleugje calypso wisselden elkaar af. De blazers knallen bij ‘Big Brown Eyed Woman’, nummer dat de spits afbeet. Al wat volgde was van uitzonderlijk hoog niveau met ‘Lost In The Game’, ‘No Hate Just Pain’, ‘The One To Blame’, het schitterende ‘My Promised Land’, ‘A Good Man’ of  door een overvolle tent meegeklapte ‘With My Bare Hands’. Stuk voor stuk schitterende muzikanten met een extra pluim van toetsenman Olivier Cantrelle, ongeloofelijk hoe razendsnel de man zijn vingers over de toetsen laat glijden. Ook een bijzondere vermelding voor de blazers. De warmte van hun instrumenten verheven de set tot hogere sferen. De “soul” droop er gewoon af en men waande zich in de glorieperiode van die muziek, het geheel nog aangezwengeld door de warme stem van Nico die zich perfect leent voor dat genre muziek. Iedereen was danig onder de indruk en een bisser werd zonder moeite afgedwongen met ‘Just A Rollin Man’. Dikke ambiance op de bühne en nog meer de in tent waar de temperatuur naar ongekende hoogten steeg.

Naar de laatste band van de dag keek ik uit, want het was voor mij jaren geleden dat ik die nog eens aan het werk zag. Ik heb het hier over B.B. & The Bluesshacks. Nu even zonder Bonita erbij, jammer eigenlijk, maar niet getreurd want nog steeds meer dan topkwaliteit in de band. Meer dan 30 jaar "on the road ", 3000 optredens en 12 albums waaronder eentje die een Grammy won. Deze mannen zijn stuk voor stuk virtuozen met een grote instrumentbeheersing.

Ze spelen een set swingende blues vol emoties die hun publiek vastgrijpt . Als referentiepunten voor deze klasbakken kan je onder meer Rod Piazza , Little Charlie & The Nightcats ... nemen . Maak kennis met deze toppers: gitaarslinger Andreas Arlt, zijn broer Michael zingt en blaast op de Mississippi saxofoon, Fabian Fritz ramt op de toesten van zijn keys, Henning Hauerken is de coole bassist en Andre Wermeister de roffelaar van dienst. Ladies and gentlemen, it’s party time !

En of het een feestje werd. Deze bluesveteranen weten duidelijk waar Abraham de mosterd vandaan haalde en hebben ook de nodige flair om het publiek naar hun hand te zetten, wat ze dan ook gretig deden. Een energieke set die begon met een pittig instrumentaaltje, gevolgd door ‘Moonshine’ en het knappe low down Chicagoblues ‘You Know My Love’. De mannen weten perfect de combinatie en overgang te leggen tussen de verschillende genres in de blues. Wisselen van Chicago, naar swing blues om terug te keren naar de Texas blues met ‘You’re The One’ van Freddie King en ook laten zien dat ze niet vies zijn van een beetje soul met ‘Too Much Mistery’. The perfect blend dus. Topmuzikanten met een Michael die duidelijke wel weet hoe hij de harmonica moet blazen en daarenboven bezitter is van een zeer aangename en warme stem, terwijl zijn broer zich waagt aan gitaarsolo’s maar weet hoe hij ze perefect in tijd moet uitmeten , zodat ze niet nodeloos lang worden gerekt. Dat noem ik pas eindigen in schoonheid. Knap werk van deze Duitse bende.

Deze 15de editie is meer dan geslaagd te noemen, veel volk, de drank vloeide dan ook rijkelijk. Mooi opgebouwde set ook dat crescendo opliep naar een knallend einde. Nogmaals merci Ivan en tot noste joar !! (Marcel)

even een feestje bouwen...

"Stella Artois" dat doet wat met een mens...